FOTOGRAFIE:

me on you

diverse maten ca 50x70cm fotoserie 2015/16

De drie foto’s maken deel uit van een serie. Me on You. Het fotograferen van kunstwerken met reflectie van mezelf is een hobby. De drie afgebeelde kunstwerken zijn een fragment van Terence Koh’s ruimtelijk werk Crackhead. Een foto uit het omvangrijke oeuvre van Enrique Metinides en een onbekend schilderij uit de Hamburger Kunsthalle.

KUNSTENAARSBOEKEN:

"BILDER UBER BILDER / 2009

PRAHA VE FOTOGRAFII, 2018

HIDDEN FACES, 2014

32 pentekeningen op bedrukt papier uit het boek 'Natural History'.   13,5 x 21 cm / 2014

SCHILDERIJEN:

Jeruzalem Traces

Jeruzalem. Locatie waar tegenstrijdige ideeënwerelden botsen.

Stad waar sporen van spanningen, strijd, macht en overheersing verborgen liggen onder een onschuldige plattegrond.

Deze structuur associeer ik met het ongrijpbare sociale en historische verleden van de stad. 

Aleppo. Broedplaats van geweld en vernietiging. Strijdtonelen in deze betwiste stad.

Een plek waar tegenstrijdige ideeënwerelden botsen.

Stad waar sporen van spanningen, strijd, macht en overheersing verborgen liggen onder een onschuldige plattegrond. 

Ik gebruik vaak oudere (eerdere) schilderijen en geef ze een tweede leven door nieuwe lagen verf aan te brengen, weg te schuren, lijnen met tape te beplakken en weer weg te schilderen.

Daardoor ontstaat een structuur die ik associeer met het ongrijpbare sociale en historische verleden in de stad.

Tegelijkertijd zorgen tape en sjabloneren voor een reliëfwerking die een constante factor met eeuwigheidswaarde lijkt uit te drukken. 

MAPPAMUNDI project ,  serie van 15 schilderijen acryl op textiel 60x70cm

GRONINGEN HEMEL EN AARDE

GESPREK MET VENUS   40X50CM SERIE VAN 121 SCHILDERIJEN

De serie bestaat uit drie grote schilderijen met als titels GUNKANSJIMA I, II, en III.  GUNKANSJIMA I is acryl op doek 2012, 238x100cm. Verval in optima forma, dat is het thema van dit schilderij. Het is een complex schilderij met een basisvorm welk gebaseerd is op de plattegrond van Hashima. Dat is een eiland voor de Japanse kust, waar in de 20e eeuw steenkool werd gedolven. Het eiland is 100x400 meter groot. Door de industrialisatie transformeerde het onbewoonde eiland tot een fabrieksterrein. De contour van het eiland veranderde daardoor in de vorm van een slagschip.  Vandaar de bijnaam GUNKANSJIMA [Battleship island]. In hoogtijdagen werkten en woonden er 5000 mensen. Een kleine geïsoleerde gemeenschap voorzien van alle noodzakelijke voorzieningen van woningen tot casino. In 1978 werd de mijnbouw stopgezet en is ‘Het zwarte eiland’ totaal verlaten door de mensen. Op het schilderij zijn alle blokvormen op schaal en in correcte rangschikking aangeduid. Opvallend is de diversiteit van de fabrieken en woonblokken. De oorspronkelijke heuvel van dit eiland is deels aanwezig in de plattegrond. Er is een scheiding van de woonblokken op de heuvel en de fabrieken op de geëgaliseerde vlakte aan de zuidelijke oevers. Op het schilderij is een dwarrel over het gehele eiland en een deel van de zee aangebracht. Daarin zijn contouren zichtbaar. 

In de nieuwe serie schilderijen van Peter Dijk zijn stedelijke structuren en plattegronden van gebouwen te herkennen. De prikkeling van de beelden en werkwijze van de totstandkoming van de schilderijen roepen vragen op over de (on-)Nederlandse bouwtraditie. 

Het bouwproces van de schilderijen refereert naar een organische bouwcultuur door opbouw en (gedeeltelijke) afbraak, wederopbouw, aanbouw, restauratie en reconstructie. Denkend aan oude steden waar door individuele processen door de eeuwen heen een zeer gelaagde stedelijke structuur ontstaat. Een ruimtelijke collage is ontstaan van ideeën over bouwtraditie van verschillende mensen in verschillende tijden.

Deze gelaagdheid die je kan vinden in oudere gebouwde stucturen vindt een contrast met de hedendaagse Nederlandse bouwtraditie. De Nederlandse architect houdt van heer en meesterschap over het Tabula Rasa. De New Towns van Almere en Lelystad zijn hier een goed bewijs dat de Hollandse architecten, planners en zeker niet het minst ook politici zichzelf graag vereeuwigd zien in iets dat volledig en direct door hen is bedacht en gebouwd. Door de dominante, harde en rationele planningstraditie is er een rigide systeem ontstaan waarbinnen weinig fantasie heerst. Er is beperkte ruimte voor zelfexpressie, experiment en kleinschalige aanpassingen binnen het stedelijk kader. Binnen onze bouwtraditie gaan daarom veel kansen verloren op het creëren van stedelijke gelaagdheid.

De toegepaste witte grids in de schilderijen kunnen gezien worden als een referentie naar deze bouwtraditie. De rigide grids domineren de onderliggende lagen in beeld. In ‘Doesburg City’ kadert het opdringende grid de overblijfselen van de onderliggende lagen in zoals de optrekkende verstedelijking het Groene Hart van de Randstad omkaderd. 

In andere schilderijen krijgt de elegantie van de gelaagdheid meer ruimte. De serie inspireert als een pleidooi voor meer kleinschaligheid en poëzie in de stedelijke planning.